„Ubistvo u Orijent ekspresu“ nastalo je po ovoj tužnoj priči...
Na današnji dan 1932. kidnapovan je dvadesetomesečni sin američkog pilota Čarlsa Lindberga, prvog pilota koji je preleteo Atlantik 1927. Beba je nađena mrtva u maju, a taj događaj je podstakao donošenje tzv. Lindbergovog zakona kojim je na području SAD za otmicu predviđena smrtna kazna.
Letom preko Atlantika 1927. godine Čarls Lindberg je zadivio svet.
Nepoznati pilot američke poštanske službe, nadmašio je ondašnje letačke asove i tako dokazao da su samopouzdanje, hrabrost i upornost najbolji saveznici na putu ka uspehu.
U godinama koje su sledile bio je uzor i inspiracija mnogima, ali je pokazao i svoju tamnu stranu i tako bacio senku na sve što je uradio.
Rođen je 1902. godine u Detroitu, ali veći deo detinjstva proveo je na porodičnoj farmi u Minesoti. Od malih nogu pokazao je sklonost ka mašinstvu i ljubav prema letenju.
Koledž mašinstva upisuje 1920. godine u Viskonsinu, ali ga tokom druge godine studija napušta da bi pohađao školu letenja. Prvi let sa instruktorom imao je 9. aprila 1922. godine. Kako bi zaradio novac za osiguranje, bez kog polaznicima škole nisu bili dozvoljeni samostalni trenažni letovi, Lindberg nastupajuće leto provodi kao aviomehaničar i učestvuje na aeromitinzima kao padobranac i akrobata na krilima (wingwalker).
Od zarađenog novca u proleće 1923. godine kupuje stari dvokrilac korišćen u prvom svetskom ratu i nakon polučasovnog treninga sa drugim pilotom odlučuje se na svoj prvi samostalni let. Sledećih godinu dana provodi učestvujući na aeromitinzima, ovog puta ne samo kao akrobata već i kao pilot.
Letačku akademiju američke vojske završava 1925. godine kao prvi u klasi i dobija čin rezervnog poručnika. Ipak, odlučuje se za karijeru civilnog pilota i iste godine pristupa vazdušnom poštanskom servisu.
U stalnoj potrazi za izazovima, odlučuje da osvoji nagradu od 25 000 dolara koju je 1919. godine ponudio Rejmond Ortajg za prvi neprekidni let na pravcu Njujork – Pariz. Pronalazi finansijere za svoj projekat, osmišljava konstrukciju aviona i konačno 20. maja 1927. godine kreće na istorijski let.
Sa sobom je poneo pet sendviča, vodu i geografske karte. Padobran i radio nije nosio da bi na račun njihove težine natankao dodatno gorivo. Nakon leta koji je trajao 33 i po sati ugledao je obrise Ajfelovog tornja i oduševljenu masu koja mu je klicala.
Decembra iste godine upoznao je En Morou, ćerku američkog ambasadora u Meksiku. Pojedini Lindbergovi biografi tvrde da je En bila prva žena koju je pozvao na sastanak. Mladi par će se venčati u proleće 1929. godine i tokom godina dobiti šestoro dece.
Lindberg je naučio En da leti te su često pilotirali zajedno istražujući nove vazdušne rute. Neki od vazdušnih puteva koje su njih dvoje ustanovili i dan danas su u komercijalnoj upotrebi.
Srčana mana koju je imala Enina sestra inspirisala je Lindberga da, u saradnji sa nobelovcem dr Aleksisom Karelom, konstruiše “veštačko srce” – perfuzionu pumpu.
Taj izum je utabao put savremenoj transplantaciji organa i operacijama na otvorenom srcu.
Tragedija koja je zadesila Lindbergove 1932. godine potresla je Ameriku i okarakterisana je kao zločin veka. Njihov dvadesetomesečni sin je otet i za njega je tražen otkup od 50 000 dolara.
Lindbergovi su platili zahtevani iznos, ali nikada više nisu videli svog mališana. Njegov leš je pronađen nekoliko meseci kasnije u blizini porodičnog imanja. Zbog zločina je osuđen i pogubljen izvesni Bruno Hauptman, a cela priča je poslužila Agati Kristi za stvaranje zapleta u knjizi “Ubistvo u Orijent Ekspresu”.
Kao izaslanik američke vojske, u periodu između 1935. i 1938. godine, Lindberg će više puta odlaziti u posetu nacističkoj Nemačkoj ne bi li napravio izveštaj o njenoj ratnoj avijaciji – čuvenom Luftvafeu.
Herman Gering, glavnokomandujući Luftvafea i drugi čovek Trećeg Rajha, odlikovaće 1938. godine Lindberga Ordenom reda nemačkog orla. Nekoliko meseci ranije isti orden dobio je i čuveni američki industrijalac Henri Ford.
Podržavanje nacističkih teorija poput Eugenike i one o nadmoći bele rase, kategorično odbijanje da se odrekne nacističkog ordena i uporno zagovaranje američkog ostajanja po strani kada je u Evropi buknuo Drugi svetski rat, dovele su Lindberga na udar javnosti, ali i pod istragu FBI.
Nakon napada na Perl Harbur, napustio je stav o nemešanju u sukob svetskih sila tražeći reaktivaciju svog položaja u vojsci.
Međutim, sam predsednik Ruzvelt je stopirao njegovo angažovanje komentarišući da mu u ratu nisu potrebni oni koji smatraju da je unapred izgubljen. Ne mireći se sa odlukom predsednika, Lindberg je otišao na Pacifik i tamo kao civil učestvovao u više od pedeset borbenih misija američke vojske.
Posle rata bavi se pisanjem knjiga od kojih je najznačajnija autobiografija izdata 1954. godine za koju je dobio Pulicerovu nagradu. Po toj knjizi je 1957. godine snimljen film “Duh Sent Luisa” sa Džejmsom Stjuartom u glavnoj ulozi.
U svojoj knjizi “Američki opsesivci: kompulsivna energija koja je izgradila zemlju” novinar i književnik Džošuna Kendal kaže da je Čarls Lindberg patio od mentalnog oboljenja, opsesivno-kompulsivog poremećaja ličnosti, koji je delom predstavljao i tajnu njegovog uspeha.
Po toj knjizi, Čarls Lindberg terorisao je beskrajnim spiskovia obaveza i troškova suprugu i petoro dece, sa kojima je provodio samo nekoiko meseci godišnje.
Lindberg je umro 1974. godine na Havajima. Iza sebe je ostavio voljenu En, priču o legendarnom letu, ali i tri ljubavnice sa kojima je imao ukupno sedmoro dece.
Izvor: wannabe
