Karla Lagerfelda umalo da ubiju teroristi!

Nemce je nedavno šokirala vest da je njihov slavni kreator Karl Lagerfeld, koji se davno uvrstio u svetsku modnu elitu, pre 30 godina bio meta ozloglašene levičarske terorističke grupe koja je htela da ga kidnapuje.

Jedan bivši član bande Bader - Majnhof, poznatije kao Frakcija Crvene armije (RAF), objasnio je da je Lagerfeld odabran kao savršena meta ne samo zbog ličnog bogatstva (rođen je pre 80 godina u Hamburgu u bogatoj porodici Nemice i Šveđanina), već i zato što je predstavljao simbol kapitalizma, koji je ta grupa prezirala.

Plan je skovan u ranu jesen 1977. da bi se kroz iznuđeni otkup obezbedio novac za iznajmljivanje stanova, automobila i oružja potrebnog za operaciju oslobađanja istaknutih članova koji su tada već bili u zatvoru, piše "Gardijan".

U vreme kada je RAF razmišljao da ga kidnapuje, Lagerfeld je bio umetnički direktor francuske modne kuće "Kloe", gde je dizajnirao parfeme.

Ipak, na kraju su umesto njega oteli predsednika Udruženja poslodavaca Hans-Martina Šlejera, koji je iste godine i ubijen.

Moda i umetnost i ranije su budile bolne uspomene Nemaca na jednu od prvih terorističkih organizacija koja je sedamdesetih i osamdesetih godina prošlog veka sejala strah.

Nastala na talasu masovnih studentskih protesta protiv rata u Vijetnamu i kao ekstremna reakcija na nacističku prošlost, grupa predvođena Andreasom Baderom i Ulrike Majnhof opredelila se za oružani otpor – pljačkanje banaka, otmice aviona i ubistva talaca.

Procene o njenoj brojnosti varirale su od nekoliko desetina do nekoliko stotina članova.

„Bader-Majnhof“ je ekstremna levičarska grupa aktivna tokom sedamdesetih i osamdesetih godina na području Savezne Republike Nemačke. Službeni naziv grupe glasi „Frakcija Crvene armije“ (Rote Armee Fraktion – RAF), ali ipak je poznatiji naziv koji su dobili nakon što im se pridružila novinarke Ulrike Majnhof kada su nemačke novine kombinovale njeno ime sa imenom osnivača Andreasa Badera.

Grupa je ideološki proizašla iz nemačkog studentskog pokreta s kraja šezdesetih godina, koji je uz francuski bio najradikalniji u Evropi, a koji je otvoreno iskazivao nezadovoljstvo ratom u Vijetnamu i nespremnošću nemačkog društva da se u potpunosti suoči sa nacističkom prošlošću.

I dok je većina studenata te generacije poslušala savet tadašnjeg studentskog vođe Rudija Dučkea o „maršu kroz institucije“pa je u sledećim godinama imala presudnu ulogu u formiranju pokreta Zelenih, mala grupa političkih radikala je želela da revoluciju sprovede odmah.

RAF je utemeljio Andreas Bader, sitni bavarski delinkvent kojeg je privukla levičarska ideologija, te je bio jedan od retkih članova grupe koji nije bio fakultetski obrazovan niti je pohađao univerzitet. U ideološkom smislu, RAF je zagovarao marksizam i maoizam pomešan sa radikalnim anarhističkim stavovima. Organizacija se uglavnom finansirala samostalno, pa je, navodno, osamdesetih godina u manjoj meri primala pomoć iz Istočne Nemačke i sa Bliskog istoka.

Zanimljivo je da su otprilike polovinu članova „Frakcije Crvene armije“ činile žene, a većina pripadnika je dolazila iz dobro situiranih porodicai ili su čak bili deca industrijalaca, što je zbunjivalo nemačke sociologe.

Prvu akciju RAF je izveo drugog aprila 1968. godine, kada je Bader sa svojom devojkom Gudrun Enslin i još dvojicom istaknutih članova Horstom Sohlejnom i Torvaldom Prolom podmetnuo požar u frankfurtskom trgovačkom centru „Kaufhaus Schneider“. U akciji nije bilo žrtava, niti je materijalna šteta bila velika. Iako je taj teroristički čin u tom pogledu bio gotovo beznačajan, ta bomba je pokrenula lavinu događaja sa dugoročnim posledicama.

Iako su vrlo brzo bili uhvaćeni, četvorka je puštena na slobodu do donošenja pravosnažne presude, što su iskoristili za beg u Švajcarsku. Nakon povratka u Nemačku, u aprilu 1970. godine Bader je bio uhvaćen, ali već sledećeg meseca, u hrabroj akciji, šest članova RAF, uz pomoć novinarke Ulrike Majnhof, oslobodilo ga je iz zatvora.

Etablirana levičarska novinarka i majka dvoje dece Majnhof, sasvim neočekivano za nemačku javnost, u kasnim tridesetim godinama pristupila je Frakciji Crvene armije. Navodno je operacija na mozgu kojom je podvrgnuta krajem šezdesetih doprinela njenoj političkoj radikalizaciji. Majnhof je pisala manifeste kojima se RAF oglašavao u medijima. Ali, uprkos ustaljenom nazivu „Bader- Majnhof“ iz koje se mogla da nasluti njena eventualna liderska pozicija, Ulrike Majnhof ipak nije bila jedna od vođa organizacije. Frakcijom je neprikosnoveno gospodario Bader.

Nakon bega iz zatvora, vođe RAF su privremeno pronašle utočište na Bliskom istoku, tačnije u terorističkom kampu koji je u Libanu vodio Front za oslobođenje Palestine (PFLP) gde su pohađali kurseve izrade bombi i učili osnove gerilskog ratovanja. Vrativši se u Nemačku, organizacija je sprovela seriju ozbiljnijih terorističkih podviga. U svrhu finansiranja sopstvenih terorističkih podviga, „Bader-Majnhof“ su širom zemlje izveli seriju pljački banaka, zbog čega je nemačka policija poduzela veliku akciju hvatanja članova bande. U nekoliko oružanih incidenata tokom 1971. godine su ubijena tri policajca, ali je i više članova uhvaćeno.

U maju 1972. je terorističkim napadom na američku kasarnu u Frankfurtu na Majni, u kojem je jedan vojnik poginuo, počela serija RAF bombaških napada kojima su na meti bili i američki ciljevi na nemačkom tlu.

Krajem istog meseca, izveden je i bombaški napad na glavni stožer američke vojske na evropskom tlu u kasarni „Cambell“ u Hajdelbergu, sa trojicom poginulih. Bila je napadnuta i kancelarija nemačke federalne policije BKA u Minhenu, pri čemu je uništeno šezdeset automobila, a sama akcija je predstavljala veliko poniženje nemačkih snaga sigurnosti. U ukupno šest podmetnutih bombi tokom proleća 1972. ubijeno je četvoro a ranjeno je više od četrdeset ljudi. No, razdoblje terora Frakcije Crvene armije je privremeno prestalo nakon što je u junu 1972. godine, nakon višesatne opsade i spektakularne pucnjave, uhvaćen Andreas Bader. Sledećih nedelja uhvaćene su Majnhof i Enslin i još nekoliko visoko rangiranih pripadnika te ekipe.

Usprkos hvatanju vođa, mala jezgra koja su brojala između dvadeset i četrdeset pripadnika, nastavila su sa terorističkim akcijama. U aprilu 1975. šestočlana družina pokušala je da zauzme nemačku ambasadu u Švedskoj, ali je akcija završena neuspehom i ubistvom dvoje napadača, zajedno sa dvojicom službenika ambasade. Nekoliko je puta pokušano oslobađanje vođa iz zatvora, ali ovog puta su nemačke snage bezbednosti bile spretnije. Kako bi izbjegli ponavljanje Baderovog bega iz zatvora 1970. godine, vlast je za pritvorene članove grupe počela da grad i poseban zatvor sa pripadajućom sudnicom u jednom krilu zgrade.

Dugotrajno suđenje pripadnicima bande pretvorilo se u najskuplji sudski proces u novijoj nemačkoj istoriji. Zbog izgradnje zatvora je i početak suđenja pripadnicima grupe bio odložen za tri godine, što su iskoristili za štrajk glađu tokom kog je član grupe Holger Mejns i umro.

Neposredno uoči početka suđenja je u maju 1976. Ulrike Majnhof počinila samoubistvo, obesivši se u ćeliji.

Preostalo troje članova je 1977. godine osuđeno na doživotne zatvorske kazne zbog ubistva američkog vojnika i još 37 terorističkih akcija izvedenih 1972. godine. Ali, njihovi zatvorski dani nisu dugo trajali jer su u oktobru 1977. godine Bader, Ensslin i Raspe takođe izvršili samoubistvo.

Međutim, prema određenim glasinama, trojka nije počinila samoubistva već su likvidirani, zbog čega su među nemačkom ekstremnom levicom dobili gotovo mitski status. Spekulacije je podgrejala činjenica da su Bader i Raspe ubijeni vatrenim oružjem, koje su prema navodima nemačke policije prokrijumčarili njihovi advokati, a Bader je imao prostrelnu ranu na čelu.

U međuvremenu su pripadnici organizacije koji su se nalazili na slobodi u aprilu 1977. izvršili atentat na nemačkog glavnog državnog advokata Bubaka. Pre samoubistva Badera i Enslin, članovi RAF su u septembru 1977. godine kidnapovali nemačkog industrijalca i bivšeg SS oficira Hansa Martina Šlejera i tom prilikom su ubili njegovog vozača i tri policajca u pratnji. Šlejer je držan u zatočeništvu 43 dana, a mjegovom otmicom je pokušano da se iznudi puštanje zarobljenih pripadnika RAF iz zatvora.

Ali, pošto su otmičari dobili vesti o smrti Badera i Enslin u zatvorskoj ćeliji, Šlejer je ubijen a njegovo telo ostavljeno u gepeku automobila blizu francuske granice. Gotovo paralelno sa Šlejerovom otmicom, grupa palestinskih terorista povezanih sa RAF izvela je i otmicu „Lufthansinog“ aviona na letu iz Španije za Nemačku, koji je potom preusmjren u Somaliju, gdje je oslobođen u akciji nemačkih komandosa.

Usprkos smrti čelnih ljudi, teroristički napadi druge generacije pripadnika Frakcije Crvene Armije su nastavljeni, a Zapadna Nemačka i nemački ciljevi u inostranstvu su u određenim intervalima bili izloženi njihovim napadima do početka devedesetih godina.

Nekoliko frakcija pod nazivima „Pokret drugog juna“ i „Revolucionarne ćelije“ su nastavile borbu RAF. Tako je 1978. godine u glavnom gradu Kolumbije Bogoti napadnuta kancelarija nemačkog vazduhoplovnog prevoznika, a sledeće godine u Belgiji pokušan je atentat i na vrhovnog komandanta NATO saveza u Evropi generala Aleksandera Hajga. Ali, postavljena mina koja je trebalo da raznese Hajgov automobil eksplodirala je između prolaska dva vozila, tako da je Hajgovo bilo tek lagano oštećeno a on je prošao bez povreda.

Navodno su 1982. godine u Libanu pripadnici RAF zajedno sa italijanskim „Crvenim brigadama“ izveli otmicu izraelskih oficira, što je izraelska vojska opovrgla. 1985. godine je kod baze Rajn - Majn eksplodirao automobil bomba i tada je ubijeno dvoje američkih državljana.

Grupu "Bader - Majnhof" smatraju odgovornom za ubistvo nemačkog političara i biznismena Detleva Rovedera 1991. godine. Hvatanje najvažnijih članova, pad Berlinskog zida i ideološki kolaps komunizma obeshrabrili su članove organizacije. Zatvoreni pripadnici su 1992. godine iz zatvora pozvali na raspuštanje Frakcije, a 1998. godine novinskoj agenciji „Rojters“ stiglo je obaveštenje o službenom raspuštanju RAF za koje se pretpostavlja da je autentično.

Poslednja teroristička akcija za koju se smatra da nosi potpis „Bader Majnhof“ je bila eksplozija bombe 1993. godine u gradu Veiterstadu na lokaciji gradnje novog zatvora. Grupa je tokom postojanja odgovorna za više desetina terorističkih akcija i smrt 34 osobe. Generalno gledano, grupa Frakcija Crvene Armije bila je jedna od najradikalnijih i najopasnijih terorističkih grupa koje su bile aktivne na evropskom tlu sedamdesetih godina, a razdoblje njene intenzivne aktivnosti je istovremeno bilo i najturbulentnije razdoblje u posleratnoj nemačkoj istoriji.

Izvor: spectatormundi